Het is geen museum, ook al kan je er naar kunst kijken. Het is geen galerij, ook al kan je er kunst kopen. Wat is het dan wel? Het is een tempel (maar ook weer niet helemaal) waar het artistieke, het commerciële en het sacrale zich heruitvinden in een niet alledaags verbond.
Agprognostic is de noemer die Sam Steverlynck, de criticus die ook curator is, en Dome Wood, de curator die ook kunstenaar is, bedachten voor dit project. In dat bizarre woord draait alles rond kennis: wat we niet willen kennen (het agnostische), wat we willen kennen (het prognostische) en wat we denken dat we kunnen kennen (het gnostische).
Deze derde aflevering van dit lopend project komt als een spiegel van de eerste. Wie die eerste editie zag in de Brusselse Galerij Waldburger Wouters herkent in de huidige presentatie, in de oude loods voor gevaarlijke producten aan een uithoek van de Thurn & Taxis site, onmiddellijk de structuur die Dome Wood bouwde voor de tempel als kunstwerk. Dezelfde structuur maar anders. Deze is groter, lichter, meer open. Deze editie spiegelt zich niet alleen aan het museum, aan de galerij of de tempel, maar ook aan zichzelf.
Naar jezelf kijken in de spiegel is ook het eerste wat de tempel van je vraagt. Als een scheve ingang, nog voor je de tempel betreedt, hangt links de spiegel van Eric Croes. De symboliek is duidelijk: een moment van introspectie voor het betreden van de tempel. Tegelijkertijd is die spiegel ook een vrijwillige breuk, een gezochte imperfectie, in de symmetrie van de verder zorgvuldig geconstrueerde presentatie. Ga iets te veel naar links en je belandt in de coulissen van deze tempel van mdf. Maar dat doe je niet, want precies in het midden van de monumentale toegangspoort, perfect op de as van de tempel, gaat je aandacht naar de fontein van McCloud Zicmuse. Ook daar: druipende symboliek. De reiniging voor het betreden van de tempel. Het doet denken aan het wijwatervat of de doopvont aan de ingang van de kerk. Van de fontein gaat het naar twee gebeeldhouwde slangen die als poortwachters links en rechts de sacrale stilte erachter onderstrepen – een werk van Sanam Khatibi. De poort zelf opent een zicht op het werk van Joris Van de Moortel, als een retabel, helemaal aan het andere eind van de tempel: een triptiek – drie delen in perfecte symmetrie, statig en theatraal.
In het midden van de tempel staat, net als in de eerste presentatie, een zwarte kubus, als een mysterieuze monoliet: symbool voor wat we (nog) niet kennen. Ook al weten we dat in die kubus een werk zit van James Lee Byars en dat dat werk op 15 mei, de laatste dag van de tentoonstelling, om 3.33 pm uit de kubus zal verhuizen naar de nu nog lege nis ernaast. De kubus oogt eerder banaal, maar staat toch voor het mysterie. Hij is niet echt mooi, maar oogt wel zeer sacraal. Het glas van de nis is met siliconen achter de muuropening gelijmd. Dat betekent dat het werk van Byars eerst ritueel uit de tempel zal verdwijnen om daarna langs de achterzijde van dit decor in de vitrine te geraken.
De kubus als schrijn, de vitrine als tabernakel: beide trekken de aandacht naar het decor dat hier voor de tweede keer volledig is herbouwd. Deze cultus is er een van de potlach, van de verspilling, van het kader als wegwerpproduct. Als in elk sacraal gebouw is het decor groter dan het erin bewaarde relikwie. Tl-verlichting bovenop de plafondlijst van de constructie zonder plafond ontmaskeren de ruimte als een white cube. De afwezigheid van het plafond doet bovendien sterk denken aan een commerciële stand op een kunstbeurs (net als de lijst van werken en de terugkerende vermelding price on request). Dat heb je niet in een tempel waar je eerder licht verwacht van kaarsen of door glasramen (ook al kan het retabel van Joris Van de Moortel eventueel dienstdoen als glasraam).
De textielwerken van Laurie Charles doen denken aan geborduurde vaandels die de kerk enkel verlaten voor de jaarlijkse processie. De vorm van haar lichaam als inspiratie voor de doeken doen, net als de verzamelde organen in haar beeld, denken aan een lijkwade.
De smeulende wierookpot, opnieuw van McCloud die ook de keramieken fontein maakte, wordt tijdens de tentoonstelling ritueel door de kunstenaar brandend gehouden. Met wat geluk ontmoet u de kunstenaar in de tempel, gehuld in een kleikleurige kazuifel met hetzelfde beeld van de wierookpot. Zijn door hemzelf begeleide gezangen met door hemzelf gemaakte fluitjes, geïnspireerd op de fluitjes van Griekse saters, in een door de kunstenaar zelfverzonnen taal en telkens andere stem passen perfect bij deze door en door inauthentieke tempel. Deze tempel is geen schrijn, geen tabernakel, maar wel een vrolijk vraagteken voor de kunst.