Terug te bezoeken

Thomas Demand

De Duitse kunstenaar Thomas Demand zet in M Leuven een nieuwe stap binnen zijn artistieke praktijk. Waar de kunstenaar bekend is door zijn foto’s die zijn gebaseerd op zelf gemaakte maquettes die verwijzen naar (media-)afbeeldingen, trekt hij nu resoluut de kaart van architectuur. Demand gaat aan de slag met modellen van John Lautner, SANAA en de modeontwerper Azzedine Alaïa die hij op fragmentarische en abstraherende wijze in beeld brengt.

Tot 18 april, www.mleuven.be

Revital Cohen & Tuur Van Balen

Als er één kunstruimte in ons land is waar het werk van Revital Cohen & Tuur Van Balen perfect past, dan moet het wel Z33 zijn. Net zoals de – onlangs uitgebreide – Hasseltse kunstinstelling, fungeert het duo namelijk op het snijvlak van kunst en technologie – met soms een voorzichtig uitstapje richting design. Onder de noemer Palms Palms Palms brengt Z33 een overzicht van hun tienjarige praktijk die gestoeld is op research en samenwerking. Zo krijgt u een goudvis te zien zonder geslachtsorganen (een samenwerking met een Japanse bioloog), een video van een choreografie door Chinese fabrieksarbeiders maar evengoed de nieuwe video The Odds over gokken.

Tot 31 januari 2021, www.z33.be

The Light House

De eindejaarsperiode is een donkere periode, een bizarre combinatie van melancholie en uitbundig feest ... hoewel dat laatste dit jaar wellicht eerder in mineur zal verlopen. Met de groepstentoonstelling The Light House wil Louma Salamé, directeur van de Boghossianstichting – Villa Empain in Brussel, alsnog een lichtpuntje brengen in de duisternis. Aan de hand van negentien werken van kleppers zoals Ann Veronica Janssens, Martial Raysse, Mona Hatoum of Joseph Kosuth tekent ze voor een zintuigelijke ervaring die de prachtige art-decovilla onderdompelt in een bad van licht en kleur.

Tot 18 april, www.villaempain.com

Monoculture

In tijden van toenemende polarisering pakt M HKA uit met een thema dat de laatste tijd een stevige comeback heeft gemaakt: de notie van monocultuur (als homogene uitdrukking van de cultuur van één socio-etnische groep) of de gewraakte tegenhanger van de multiculturele maatschappij. De expo wil zelf echter niet vervallen in dergelijke binaire tegenstellingen, maar probeert het begrip met een zo open mogelijke blik – en héél veel onderzoeksmateriaal - te vatten. Met onder andere een lijst M HKA-getrouwen waaronder Joseph Beuys, Hüseyin Bahri Alptekin, Jimmie Durham, Haseeb Ahmed en Mladen Stilinovic.

Tot 24 april, www.muhka.be

Maybe Tomorrow

Joris Ghekiere (1955-2016) was een artist's artist, een schilders-schilder. Een kunstenaar wiens werk – vooral internationaal - wellicht niet de aandacht heeft gekregen die het nochtans verdient. Vandaar dat curator/schrijver Hans Theys hem nu een gepast eerbetoon brengt door zijn werk te presenteren naast een rist van gevestigde namen en jong talent. Van Luc Tuymans en Walter Swennen over Felix De Clercq, Kasper De Vos en Robbin Heyker.

Tot 3 januari, www.emergent.be

Cindy Wright

In het Museum Hof van Busleyden is de tentoonstelling Eye To Eye van Cindy Wright (1972, woont en werkt in Antwerpen) na de corona-sluiting nu toch te zien. Ze werd opgebouwd in de spatieuze ondergrondse tentoonstellingsruimte van Hof van Busleyden, waarmee de provinciestad Mechelen, met De Garage en het Cultuurcentrum, nu toch al drie schitterende expoplekken ter beschikking heeft. Wright ging overigens ook tentoonstellen in De Garage, dat een permanente samenwerking met Hof van Busleyden heeft opgezet, maar die is, wegens de corona-perikelen, definitief afgelast.

Eye To Eye is een totaalinstallatie, bestaande uit een black box van zestig vierkante meter met wanden van vijf meter hoog, waarin Cindy Wright tien houtskooltekeningen toont van 120 op 190 cm. Die tekeningen tonen telkens een portret van een menselijke schedel, van tien verschillen personen dus. De tekeningen werden aangebracht op papier, gemaakt van honderd procent katoen met een erg ruw oppervlak: omdat de houtskool niet tot in de diepste poriën geraakte ontstaat een driedimensioneel effect, wat de tekeningen veel diepte meegeeft.

Cindy Wright is vooral bekend als schilder van hyperrealistische werken met een hoek af, vaak beelden van dode dieren en insecten, die draaien rond de fragiliteit van het leven: “In mijn schilderijen zie je, als je met je neus op het doek kijkt, de verfophopingen. Pas als je achteruitloopt verschijnt het beeld als figuratie. Hier bij die tekeningen heb je dat niet: de portretten van de schedels blijven wat ze zijn. Bij een portret wil je weten wat er onder zit, je gaat dieper.”

Het idee van deze installatie koestert Wright al tien jaar, zo lang duurde ook de zoektocht naar schedels van tien verschillende mensen. Maar de meeste tekeningen maakte ze het voorbije jaar. Wright: “Door telkens een nieuw portret te maken van een andere schedel heb ik dat symbool (dat ook voorkomt in veel vanitas-schilderijen, mr) uit zijn vervlakking willen trekken door het te personifiëren en tracht ik zo de confrontatie aan te gaan met het individu. Deze installatie kan aanzetten tot contemplatie over vergankelijkheid, mortaliteit, kwetsbaarheid.”

Vanuit de box kan de bezoeker, via een doorgang, een elfde, grotere houtskooltekening ontdekken (200 op 300 cm): het is een overlapping van de tien andere tekeningen en heet daarom toepasselijk Unification. De hele installatie baadt in een gedempt licht en wordt begeleid met een soundscape van componist Peter Verhelst.

(Marc Ruyters)

Tot 17 januari, www.hofvanbusleyden.be