HART verwelkomt in haar ruimte GOWIE Parerga & Philomena. Negen solo’s aaneengeregen. Samengebracht door Hans Theys. De tentoonstelling van Tamara Van San is de achtste in de reeks.
Tamara Van San (°1982) maakt prachtig werk, waarin de schoonheid uit haar hol gelokt wordt en in een gracieuze struikeling wordt bevroren. Echt werk, dat geen antwoorden zoekt op academische vragen, maar sporen vormt van een op de wereld betrokken bestaan, waarin de liefde voor mooie dingen zich uitstrekt van een blauw gestipte rog tot Picasso’s gipsen afdruk van een prop papier.
Van San maakt sculpturen die tot ons spreken zonder figuratief of geometrisch te zijn. Ze komt tot deze sprekende, niet figuratieve en niet geometrische vormen door te vertrekken van de beperkingen van het medium keramiek, die voortvloeien uit het feit dat keramiek altijd hol moet zijn en niet gewapend kan worden. Hoe kan je, ondanks deze beperkingen, zo hoog mogelijke sculpturen bouwen? Van San ontwikkelde hiervoor tal van methodes, die afleesbaar blijven van de uiteindelijke sculptuur. Hierdoor maakt ze metasculpturen, die het oude gesprek tussen beeldhouwers als Rodin (‘le passage du trou à la bosse’), Henry Moore (‘the science of holes and bumps’) en Brancusi (‘trouw aan het materiaal’) verderzetten.
Over Van Sans kleurgebruik kunnen we zeggen dat ze de volumes moduleert door verschillende waarden van één toon te gebruiken of laat vibreren door twee of drie kleuren te combineren.
Zoals elke spreektaal bestaat uit betekenisloze klanken en gebaren die pas een betekenis krijgen door hun schikking en gebruik, bouwt Van San aan een talloze verzen tellend heldendicht, draaiend, trekkend en duwend aan vormen die tot ons spreken zonder woorden, maar zich vol van gedachten verder zingen in de onbewaakte kamers van ons bestaan.
Hans Theys, Montagne de Miel, 14 november 2021
