Verboden de werf te betreden

Met zijn ontwerp van het Demonteerbare Huis, een soort paviljoenstructuur, bedacht Jean Prouvé een nieuwe, compacte en goedkope manier van wonen voor het naoorlogse, verwoeste Europa. Het levert een aantal interessante vragen op over wederopbouw, sociale voorzieningen en reconversie. Maar daar gaat deze expo jammer genoeg niet echt op in. In plaats daarvan kiest men voor een formalistische benadering met opvallend veel werk van toonaangevende namen die ‘iets’ doen rond ruimte.
James Capper toont een boormachine die inhakt op een grote blok gips. Rondom de installatie liggen brokken gips, op twee grote canvassen allerlei spetters. Werk waar een brutale energie uit spreekt. Nog meer iconoclasme bij de mountaincutters die een aantal wanden uit het paviljoen hebben gehaald en elementen in keramiek, stalen structuren en textiel toevoegen. Wat nu juist de bedoeling van hun interventie was, is ons – en misschien de kunstenaars zelf? – niet echt duidelijk. Meer overtuigend is de bijdrage van Phillippe Van Wolputte die met een reeks monotypes instructies geeft aan de hand van coördinaten van vervallen plekken waar de bezoeker zelf op zoek naar kan (“Go to 50’49’43.7” N, 4°23’12.7” E, climb over barricade, walk to trenchbox, enter, stay/leave”).
Nogal wat kunstenaars gaan voor de esthetiek van een bouwwerf: Lena Verijke stapelt houtplaten met daartussen een stuk behangpapier, Christoph Weber toont een gekromde betonblok met een grindkant, terwijl Oscar Tuazon een venster in aluminium toevoegt aan een blinde muur. Zowel Jose Davilla als Gabriel Kuri werken met materiaal – respectievelijk een glazen plaat die met spanband wordt vastgehouden tegen een blok beton en twee op elkaar gestapelde stenen blokken met daartussen een parkeerschijf - waarbij de notie van evenwicht wordt onderzocht en op de spits gedreven. Ondanks een aantal knappe bijdragen komt het geheel toch een beetje vrijblijvend over. Het resultaat is wel verrassend coherent en lijkt haast eerder een soloshow dan een groepstentoonstelling. Wat dan weer een mooie verdienste is van de curatoren.