Wandelen door een besneeuwd landschap heeft iets magisch. Een broze, witte laag bedekt alles tijdelijk en schept eenheid en rust. Sporen achterlaten voelt dan ook als het verbreken van ongerepte schoonheid, maar om te leven moeten we ons verplaatsen. Philippe Van Wolputte (°1982) houdt van handelingen die voor een eindeloos spel van bedekken en onthullen zorgen. Bij dit schrijven is hij nog volop bezig aan zijn installatie in LLS 387, ruimte voor actuele kunst, die de garageruimte en het tuinhuis in beslag neemt.
Dit artikel is digitaal nog niet volledig beschikbaar. We werken aan ons archief.
