Kunstenaars en galeries, het is een moeilijke strijd. Kunstenaars willen natuurlijk tónen, en galeries willen dat wel doen, als er een verdienmodel in zit. Maar dat is, in deze harde commerciële tijden, voor weinig kunstenaars weggelegd. Dus nemen ze het heft meer en meer in eigen handen en zetten ze eigen tentoonstellingsinitiatieven. Zo heeft Nele Tas het gelijkvloers van haar woning opengesteld voor een tentoonstelling, in Krugerplein 13.
Ooit was er de trend van eigen expo’s in verlaten of industriële panden, maar dat is een stille dood gestorven. De schilder Nele Tas nam drastisch een nieuw initiatief: ze stelt het gelijkvloers van haar woning open voor een tentoonstelling met wat uiteindelijk 76 kunstenaars zouden kunnen worden. Dat gebeurt op het prachtige Krugerplein in Borgerhout, waar de multiculturaliteit hoge ogen gooit, ook al zitten verschillende groepen zelden echt bij elkaar. Het initiatief van Nele Tas en haar kompanen Tine Colen en Jan Van Goethem aan Krugerplein 13 zou daar misschien enige subtiele verandering in kunnen brengen.
Nele Tas: ‘Ik kreeg de studio (beneden in mijn huis) niet onmiddellijk verhuurd. We hebben dan maar zelf de knoop doorgehakt en beslist om, met vrienden, een expo te organiseren in maart. We startten met drie: Jan, Tine en ik en elk weekend komen er mensen bij. Elke kunstenaar die er bij komt mag drie andere kunstenaars uitnodigen. De titel is dan ook 3 24 51 76.’
Het eerste weekend opende op zondag 6 maart, met werk van Nele Tas, Jan Van Goethem en Tine Colen. Het weekend daarna waren ze al met 24. Dat levert een ongemeen prettige artistiek chaos op, want in de tentoonstellingsruimte heb je ook een kitchenette, een wc, een kleine badkamer, en daar tussen in de kunstwerken van het groeiend aantal deelnemers, terwijl bij wijze van spreken het eten op het vuur pruttelt. De studio is bemeubeld, er is zelfs een bed, waar wie dat wil even op kan rusten. Het bed is bezaaid met kunststoffen, ontworpen door Tine Colen. Haar partner, meubelontwerper Jan Van Goethem, toont een tafel met fineer in een wonderlijke vorm. Ook enkele houtsculpturen aan de muren zijn van hen.
Nele Tas zelf toont geschilderde zelfportretten. Verder staat, hangt of ligt er op en tussen het meubilair een wirwar van kunstwerken. Warre Mulder fixeerde een schroevendraaier aan de muur, afgewerkt met een mini-mensenhoofd. Denie Put toont een schilderij op marmer, dat tussen andere objecten op een bijzettafeltje ligt. Hier houdt de opsomming op, er is nog veel meer, en dat zal de volgende weekends nog chaotischer worden.
Dit is een van de meest democratische, kleinschalige en prettig gestoorde kunstinitiatieven die ik ooit zag. Nele Tas: ‘Het idee was dan ook om de expo te organiseren alsof iemand klaar staat om te verhuizen: stapelingen, dozen, schilderijen tegen elkaar. Het zal meer een echt huis zijn dan een exporuimte, en ook ‘vol’ in plaats van ‘leeg’. Elke week verandert de opstelling van de werken. Categorisering is totaal onmogelijk.’
