De zee en het strand in Resethome van Gert Robijns in het zeer Limburgse Borgloon? Het lukt de Oostendse kunstenaar Rein Dufait (1990) om een zeegevoel binnen te brengen in zijn solotentoonstelling Schulpgroes. Mooi woord, alsof hij beeldhouwt met taal zoals hij materialen stapelt of lijmt. ‘Schulp’ betekent ‘schelp’, dat weten we. ‘Groes’ blijkt ‘gruis’ in een West-Vlaamse tongval. In 2015 gebruikte de razendsnel opkomende kunstenaar het strand als atelier. Nu raapte hij schelpen op, van die langwerpige messcheden of scheermessen. Ze duiken op in nieuwe werken. Het uitgebalanceerde miniretrospectief gaat terug tot 2012. Een jaar later studeerde Rein Dufait, een oud-student van kunstenaar Gert Robijns, af aan het KASK in Gent.
Een zeegevoel, ja. Het stroomt door de selectie in de kleine exporuimte met uitzicht op weidse velden. Elpha (2017) is een plexibox met een hangende vorm, een beetje wespennestachtig. Er plakt zand met schelpstukjes tegenaan, en op het plexiglas zitten nog wat zandkorrels. De werkmethode wordt nooit verstopt. Dufait vulde de box met strandzand, groef een holte uit met zijn hand, goot er beton in en verwijderde het zand. Vlakbij speelt het licht door Lentezicht (2018): een doorzichtige toren met groene verfvlekken, telkens een druppel verf tussen twee plexiplaten geplet. Dat basale groen komt terug in een werk op papier, bijna een alfabet van de beeldhouwkunst met tegen elkaar leunende vormen, een stapeling, mogelijke combinaties en verbindingen.
Grondvesten van de beeldhouwkunst, zowel die van Henry Moore als die van pakweg Vantongerloo, borrelen op en worden aan het wankelen gebracht. Bij het minste zuchtje wind kan Schelpschaal (2019), een soort weegschaal met een steen uit Cap Gris Nez, uit elkaar vallen. Zo fragiel lijkt de constructie, die bij elkaar wordt gehouden door driehoeken van scheermesschelpen. Of het met die veelheid van materialen een goed werk is, daar ben ik niet zeker van. Bricoleren was nooit vreemd aan de kunstpraktijk van Rein Dufait. En het is, zoals altijd, pretentieloos.
Knap hoe de zoektocht van de kunstenaar verschijnt. Is hij aan het schilderen geslagen? Het ziet ernaar uit, tot je van dichtbij al dan niet vergruizelde scheermesschelpen herkent. Deze nieuwe composities op zijdepapier zijn tegelijk schilderij en sculptuur. Kunstenaars die werken met basisprincipes van de beeldhouwkunst zijn er genoeg. Het gevaar om te verzanden in materiaal- en vormexperimenten loerde vorig jaar al om de hoek in zijn solotentoonstelling in CIAP in Hasselt. Maar Dufait is een koppige kunstenaar. Hij gaat verder en doet zijn ding. Tegenwoordig zonder galerie, in volle vrijheid.