Rik Moens (°1969, woont en werkt in Wachtebeke) is een ‘bekende onbekende’ kunstenaar. Toch stelde hij al tentoon in Museum Dhondt-Dhaenens (Deurle), de ooit geliefde galeries Opus Operandi (Gent) en Brugues-la-Morte, KIOSK (Gent), Loods 12 in Wetteren, Netwerk Aalst en vele andere plekken.
Nu heeft hij de expositie ‘Limbic Dialectical Residue’ bij Annie Gentils in Antwerpen. Rik Moens is iemand – zie ook de titel van de expo – die onmiskenbaar ingewikkeld denkt en spreekt, zoals ook blijkt uit de teksten op zijn site, geschreven door gerespecteerde collegae-critici van wie ik vermoed dat ze het ook niet snappen en dus de woorden aan elkaar breien. Ik had in de galerie een gesprek met Rik Moens en begreep er weinig van, gelukkig liet mijn iPhone-recorder het afweten en schrijf ik dit dus geheel uit eigen hoofd en aanvoelen.
Want wat wil het geval: het werk van Rik Moens is best interessant en boeiend. Hij tekent, schildert en maakt installaties, maar doet nooit hetzelfde: elk schilderij is totaal anders dan het vorige. In Annie Gentils Gallery toont hij bijvoorbeeld een schilderij dat er uitziet als een verfrommelde matras, op een ander werk schildert hij zijn naam in alle richtingen, elders combineert hij verfvegen en -sporen met strakke geometrische perspectieven. Of hij laat enkele doeken recht uit de winkel ingepakt en versiert ze met het merklogo van de lijstenmaker. Een ander werk is wel tien centimeter dik en lijkt een verregaande oefening in craquelure.
Wat Rik Moens doet is elke keer een zo grondig mogelijk onderzoek verichten naar de grenzen van het medium en dat telkens helemaal opnieuw, zonder compromissen te sluiten. We kunnen het niet beter verwoorden dan wat er te lezen staat in de databank van Kunstenpunt: ‘Moens stelt als schilder voortdurend de conventies en beperkingen van het medium in vraag. Basisbeginselen als formaat, medium, ondergrond, signatuur, textuur en kleur worden hierbij diepgaand onderzocht. De werken spreken alle een sterke fysieke aanwezigheid uit over de ruimte. Dit heeft niet zozeer te maken heeft met hun monumentaliteit, als wel met hun specifieke ontstaansgeschiedenis waarbij ze op een bijna rituele wijze, laag na laag, worden opgebouwd.’
Moens toont ook enkele raadselachtige kinetische sculpturen, met trage bewegingen als op- en ontspannen, trekken en duwen, vasthouden en loslaten. Op een of andere manier hebben ze een erotische spanning in zich: Moens omschijft ze zelf als ‘mental attractors’.