De Amerikaan Robert Wilson (1941) is zo bekend door zijn podiumcreaties dat je bijna vergeet dat hij van meet af aan ook beeldend kunstenaar was. Cross-overs zijn voor hem vanzelfsprekend. Hij brak in 1976 internationaal door met de legendarische opera Einstein on the Beach van Philip Glass. In België weten we sinds het Fotofestival Knokke-Heist in 2011 dat hij fantastische videoportretten maakt van mensen en dieren. Nu pakt Bernier / Eliades uit met de eerste solotentoonstelling in Brussel: ze heet droogweg Videos and Drawings. De ophanging is precies zoals Wilson het wil, hij gaf ter plekke instructies.
De videotriptiek A Winter Fable uit 2017 steelt de show. Weerom die wonderlijke traagheid. Op elk scherm een dier: een vos, een lam en in het midden een witte wolf met een bebloede kop. Hij kijkt recht voor zich uit en blijft de hele tijd roerloos zitten. Ongeveer 7,5 minuten, de duur van de in loop vertoonde video. De wolf ademt en er drupt bloed van zijn tong. De vos lijkt een opgezet dier, tot opeens het ene oog opengaat en dan het andere. Het lam beweegt even de oren en mekkert. De voorstelling tart de grens tussen stilstand en beweging. Zo ga je letten op de kleinste details.
Niet zozeer het personage, maar het decor beweegt. Witte boomstammen schuiven tergend traag de ene kant op en later de andere kant. Het begint zachtjes te sneeuwen en vervolgens feller. De wind fluit, een wolf huilt, in de verte klinken geweerschoten en het lammetje schrikt. De klanken vloeien over in dromerige muziek en een vrouwenstem zingt: ‘Don’t come home with a bloody face. Mammy gonna give a bitter taste’, zo begint het lied. Muziek en zang zijn van CocoRosie. Wilsons inspiratiebron is de fabel Mrs. Fox and Mr. Wolf van Italo Calvino. Ze bedriegen elkaar, en de in elkaar geslagen wolf bekoopt het met de dood. De tekst ligt in de galerie.
De betoverende schoonheid is een enscenering, een droom, een sprookje. De uitgezuiverde esthetiek werkt tegelijk rustgevend en onheilspellend. Het is moeilijk om er niet door gebiologeerd te worden. Draagt het werk bij aan nieuwe evoluties in de videokunst? Ergens is het een afgeleid product van Wilsons podiumkunstpraktijk, of een andere vorm ervan. Er komen drie tekeningenreeksen bij, ontsproten uit podiumcreaties. Volkomen abstract, soms bijna mathematisch minimalistisch en alsnog een gevoelige weergave van licht, kleur en beweging. Een reeks met dynamische houtskoolvegen ontstond uit schetsen die Wilson vorig najaar maakte tijdens de eerste repetities van Der Messias. Alleen voor de fans? Dat nu ook weer niet.