Een gedeukt brandbusapparaat en een omgekeerde vaas op een sokkel. Twee gebogen tl-lampen op een halfzwevende balk. Een veelkleurige vlaggenlijn die bruusk is onderbroken, maar wel blijft hangen in de lucht. Voor een verstoring van onze geconditioneerde manier van kijken, is een bezoek aan de duotentoonstelling ’allo ’allo bij BARBÉ URBAIN gallery aangewezen. De eenvoudige, terloopse en vaak grappige ingrepen met alledaagse voorwerpen die Roeland Tweelinckx en Just Quist in de ruimte aanbrachten, verwonderen en doen reflecteren. Ze heffen tegenstellingen op en doorprikken verwachtingspatronen. Leuk weetje: bezoekers – ja, ook kunstexperts – merken ze soms zelfs niet eens op!
Tussen Roeland Tweelinckx en Just Quist is er duidelijk een klik, qua attitude, denkrichting en observatievermogen. Een slimme zet dus van galeriehouder Oliver Barbé om hen, voor het eerst, samen te programmeren. Beide heren delen een uitgepuurde, ongedwongen artistieke praktijk die meandert tussen herkenning en bevreemding, tussen authenticiteit en nep, tussen een onbevangen blik en intellectueel sérieux. Met een soort van terloopsheid en absurditeit goochelen ze een universum bij elkaar waar schilderijen metamorfoseren tot sculpturen en vice versa. Of misschien zijn het wel allemaal foto’s omdat ze, refererend aan ‘le moment décisif’, net die ene fractie van een seconde weten te vangen? Feit is dat ze de status van het object bevragen, maar ook van de kunst(geschiedenis) anno 2019 en hoe deze zich verhoudt tot de huidige post-digitale wereld van simulacra en illusies, waarin een verzadiging van digitale beelden en zelfrepresentatie heerst.
De methode van beide kunstenaars zit onmiskenbaar verweven in kunsthistorische tradities. Zo herneemt Tweelinckx elementen van het dadaïsme, het surrealisme en het conceptualisme. Hij isoleert functionele objecten (zoals een draagbalk en een stoel) om ze vervolgens, à la Duchamp, in de context van een galerie te plaatsen. Zijn werk staat weliswaar kritisch tegenover readymades als kunstvorm. Tweelinckx gebruikt dan ook geen ‘objets trouvés’, maar speelt net met trompe l’oeil en reproductie. De functionaliteit van de objecten gaat in zijn werk onherroepelijk verloren.
In vergelijking met Tweelinckx’ werk, kiest Just Quist voor een nog conceptuelere denk- en kijkrichting. Hij onderzoekt het begrip schilderkunst 2.0, haalt het uit haar context en bevraagt/gebruikt haar karakteristieke effecten. In deze expo zien we hoe hij via schilderkunstige en sculpturale technieken de paradox van het modernisme kritisch belicht; namelijk de onmogelijke, dubbele beweging van de modernistische traditie, meer bepaald de schilderkunst teruggebracht tot zijn materialiteit versus de schilderkunst gericht op het overstijgen van die materialiteit. Al spelend met materie, vormen en kleuren voert hij ons mee voorbij de schilderkunst, (mis)leidt hij ons oog, want niets is wat het lijkt.
We raden je aan je tijd te nemen voor deze expo. Om het werk traag te laten binnenkomen, zodat het nog lang blijft nazinderen.