Als je een geluidskunstwerk van Susan Philipsz (Glasgow, 1965) tegenkomt in de openbare ruimte, vind je jezelf terug bij een vijver of onder een viaduct. IJle zang en tonen van muziekinstrumenten weerkaatsen tegen betonnen muren of scheren over een wateroppervlak. Ruimte en muziek bespelen je gemoed.
Susan Philipsz kan het niet laten om in elke put die ze tegenkomt haar stem te laten klinken. En nu, in de Oude Kerk in Amsterdam, klinkt haar stem juist uit metershoge polyester vormen, die doen denken aan de pijpen van een orgel, of misschien wel aan silo's. Rond van boven, uitlopend in een tuit. Ze hangen in de lucht, soms hoog, soms binnen handbereik. Uit elke silo klinkt haar eigen stem, telkens op een eigen toonhoogte. Soms klinken de opnames samen, versterken elkaar, buitelen door het middenschip, verstommen weer. …
