Om ondergetekende dierenvriend te overtuigen was de lekker allitererende titel ‘The Beauty of the Beast’ niet eens nodig; de namen van de participerende kunstenaars staan garant voor topkwaliteit. De tentoonstelling werd in elkaar gedokterd samen met het Antwerpse KMSK, dat nog jaren wordt verbouwd en confronteert werken uit de 17de, 18de en 19de eeuw (museum) met actueel werk. Het gaat om dieren die in en rond het kasteel hebben geleefd en waarmee we al tijden een zekere band hebben. We knuffelen ze of kweken ze uit culinair oogpunt. Het niveau van de werken is hoog en de enscenering is uitermate geslaagd. Alleen een roedel zwerfhonden had een betere plek verdiend.
Ik word geconfronteerd met gecreëerde, opgezette en levende dieren, niet alleen in, maar ook voor, naast en achter het kasteel. Met het passeren van de monumentale scheper, ‘The Guard’ (Stief Desmet), overschrijd ik een symbolische grens en treed ik binnen in een andere wereld. In het gras is Johan Cretens ‘Le Grand Vivisecteur’ neergestreken. Zijn immense schoot nodigt uit. Links van het kasteel hebben twee varkens de tijd van hun leven. Ik maak er kennis met Lucy, varkenskind van een Amerikaanse zeug en een Hongaarse beer. Koen Van Mechelen zorgt nu immers ook voor nieuwe varkenssoorten. Aan de overkant toeven schapen. Ze hebben een adellijke naam en hun vacht is bijzonder. Achter de vijver waken twee Sweetlove-honden.
Een bezoekersgids helpt je op weg: knap geïllustreerd, informatief, bondig, duidelijk. Opvallend is het groot aandeel van verbluffende taxidermie en vooral ook de fotografie maakt indruk. Poncelet is weliswaar géén verrassing, wel het verhaal achter zijn ‘Aristochiens’. ‘Dogscape’ van Caroline Coolen is de eerste creatie die me naar de keel grijpt, terwijl Delvoyes ‘Bidjar’ een hele kamer krijgt om te pronken met zijn Oosterse vacht.
De werken uit de museumreserve verblinden door metier ofwel door eenvoud. In mijn hoofd nestelen zich vooral ‘De Zeug’ en ‘Stalinterieur’. Oud en nieuw worden vaak verrassend met elkaar geconfronteerd, zoals ‘Tantaluskwelling’ (J. Stevens) een duet vormt met ‘Spinning Bone’ (P. Bernier). In een groot klassiek schilderij ga ik op zoek naar Orpheus, de god van de muziek die naar verluidt de dieren het zwijgen op kon leggen. Vlakbij hoor je Monteverdi … Het telefoongerinkel komt dan weer van Cornecs meute schapen in ‘TribuT’, gemaakt van telefoononderdelen.
Mandy Van Elzen tovert koeienmagen tot kleinodiën om en ik struin langs tekeningen van Bellinckx en Kiefer, staar verdwaasd naar de ‘Tuin van Eenden’ en kijk wat weg van het kille ‘Le cabinet de Foie Gras et paté’ van Jeroen Lemaître.
Als ik even die geweldige hond, ‘Le Modèle’ (Atelier les deux Garçons), vergeet, constateer ik dat de fotografie mij het vaakst naar de keel zal hebben gegrepen: Borghouts, Vanfleteren (vooral diens hommage aan de Zurbaràn), Frieke Janssens dierenbachanaal en de zwanen van Studio Darwin, Sinke & Van Tongeren. Maar bij ‘Thelma & Louise’ van Henk Van Rensbergen sta ik helemaal aan de grond genageld. Hier dringt het pas tot me door dat deze expo net zo goed over mensen gaat. Net omdat ze op de foto’s volslagen ontbreken. De aarde is van de mensen af en twee kippen zoeken het uit. Subliem!
Het zou ons te ver voeren alle kunstwerken en kunstenaars op te sommen, maar ook Fabre, M. Teirlink en J. Deschuymer zijn present, de koeienpaspoorten van Jef Geys blijven actueel, er zijn honden van Mark Manders en het verrassende ‘Abject’-ensemble (aanraken!!!) van Sarah Reynders. Bart Ramaekers schittert met een Rops-hommage en voorts blijven me de werken bij van Peggy Wauters (knap geïntegreerd), Willy Verginer, Alex Pilon en Linda Molenaar.
In de marge van deze unieke expo lopen ook projecten met taal en schapenwol.
