Tijdens de jaarlijkse Berlin Art Week opende in de Julia Stoschek Foundation de extensieve groepstentoonstelling Unbound: Performance as Rupture. Met werk van zesendertig kunstenaars en gecureerd door Lisa Long legt ze de relatie tussen het menselijk lichaam in performance en de rol van videoreproductie bloot. Unbound komt voort uit een tentoonstelling over de pionier-kunstenaar Ulysses Jenkins (1946, Los Angeles) die eerder dit jaar te zien was bij de stichting. Het was de eerste retrospectieve van Jenkins in museale context. De huidige opstelling combineert kunstwerken uit de Julia Stoschek Collectie met bruiklenen. Op die manier leidt de tentoonstelling de bezoeker langs verschillende intersecties van performance en videokunst van de late jaren 60 tot vandaag. De ontologie van performance behelst dat het kunstwerk enkel in het nu kan bestaan, er is geen werkelijke reproductie mogelijk, de camera wordt vaak beschouwd als een ingrijpend instrument dat het efemere karakter van performance probeert te vatten, te behelzen en te classificeren. Enkele van de deelnemende kunstenaars weigeren en manipuleren deze gewelddadige blik van de camera. Elk kunstwerk onderzoekt op een eigen manier het ontwrichtende potentieel van het menselijk lichaam, verwerpt monolithische narratieven en onderdrukkende ideologieën, of neemt de sociaal-artistieke canon onder de loep. Dit onderzoek legt de nadruk op hoe lichamen zich voortbewegen in zowel fysieke als digitale omgevingen, of hoe ze deze omgevingen omzeilen. Zo stelt de video- en performancekunstenaar Sondra Perry (1986, VS) met de video-installatie Double Quadruple Etcetera Etcetera I & II (2013) nieuwe technologieën in vraag met betrekking tot hun participatie in de ontmenselijking van zwarte mensen. En belicht Panteha Abareshi’s (1999, Montreal) Unlearn the Body (2021), door de combinatie van performatieve gestes en caleidoscopische videodocumentatie, het potentieel van het lichaam om vooropgezette idealen te ontmantelen.
