Eigenlijk was het de bedoeling dat onderstaande tekst een interview werd. Daartoe heb ik gisteren vier uur lang met De Bruyckere gesproken. Het was een aangename ontmoeting, zoals altijd. Voor mij is deze vrouw de minst egocentrische kunstenaar van ons land en tegelijk een van de meest bijzondere. Maar als ze spreekt, zal ze haar werk altijd beschutten door zich te beperken tot het aangeven van een kunsthistorische context en een beschrijving van het parcours dat haar tot een bepaalde sculptuur of tentoonstelling heeft gebracht. Ze laat zich niet verleiden tot het innemen van een verwijderd standpunt van waaruit ze op een veralgemenende manier naar de eigen bezigheden kijkt. Tegelijk zal ze ook haar privéleven afschermen. Waarschijnlijk geldt voor De Bruyckere hetzelfde als voor Susan Sontag, over wie haar zoon David Rieff schre…
