In de Antwerpse galeries is deze dagen veel fraais te zien. Over sommige dingen leest u meer in de print-versie van HART of elders op deze site. Als oude rot in het vak koos ik vijf expo’s: drie van ervaren kunstenaars die ik al vele jaren volg en twee van relatief jonge kunstenaars die ik boeiend vind. En u zal zien: de corona-lockdowns hebben hun invloed gehad.
Bij Gallery valerie_traan stelt (samen met Juan Avila) Philippe Aguirre y Otegui tentoon. Aguirre zelf in de galerietekst: “De tentoonstelling heet Ongetiteld omdat ik hier werken toon die ontstaan zijn zonder een vooraf gedefinieerd thema. Naast de grotere architectonische en monumentale werken waaraan ik werk, voelde ik de behoefte om heel spontaan en intuïtief te beeldhouwen. Verwijzend naar de ‘écriture automatique’ van de surrealisten zou je kunnen spreken van de ‘sculpture automatique’.” Aguirre toont ondermeer enkele assemblages of totems, opgebouwd uit voetballen, nootmuskaatraspen, blikjes, en flessen. Hij gaat voor een zachte esthetiek, zeker met het terracotta-kleurige kleiwerk, maar gaat tegelijk nooit ver weg van de sociaal-politieke kritiek waarvoor hij bekend staat, en waarin vooral het antikolonialisme een grote rol speelt.
In Gallery De Wael 15 maakte Jean-Marie Bytebier een vriendententoonstelling met galeriehouder Jos Rosseels, ze kennen elkaar al vijftien jaar. Bytebier is schilder van licht en donker, meestal in een landschappelijke of architecturale context, waarbij de mens ontbreekt, maar onderhuids altijd aanwezig is. Werkelijk verpletterend zijn twee grote doeken: een donker groen boslandschap, Rendez-Vous, waarin een fascinerende lichtstreep zit (de zon door de bomen) en een ander dat ook Rendez-Vous heet, een haast etherische wolkenpartij. Ook bij Bytebier speelde het corona-effect: hij maakte in lockdown-tijd tientallen schilderijtjes op papier, die hij in collage-vorm in kijkkasten plaatste.
Derde oude bekende is Nick Andrews, die nu al zijn twaalfde solo heeft in De Zwarte Panter. Ode to Joy is een plastische, kleurrijke uitbarsting rond de geneugtes van het leven. Andrews laat, coronagewijs, de mens zien in zijn hunkering naar vrijheid en feest. Er is ook een reeks grotere schilderijen (140 op 250 cm) die verwijzen naar de kunstgeschiedenis, van Monet tot Velasquez en Degas te zien. En de iconische figuur van het feestbeest Champagne Charlie duikt ook weer op, wat eigenlijk een gesublimeerd zelfportret is, en waarin Andrews via snapshots en selfies de wereld tekent waarin hij (graag) leeft. Lees ook het bijhorende boek, met een meanderende brieventekst van Jeroen Olyslaegers, boezemvriend en kenner van Andrews’ werk, dat hij reeks na reeks becommentarieert.
En dan de vierde en vijfde kunstenaar(s); Carole Vanderlinden in Plus-One Gallery en Charline Tyberghein in Gallery Sofie Van de Velde. Handig om te bezoeken, want in één en hetzelfde gebouw op het Antwerpse Nieuw-Zuid.
Om met Tyberghein te beginnen: haar eerste expo bij Sofie Van de Velde was een kleine bom in de mainstream-media, wat me er toe noopte om bij mezelf te zeggen: straf, maar wat nu? Wel, we kunnen de kunstminnaars geruststellen: het is weer een sterke expo. Ze toont een reeks van ‘touwschilderijen’, met veel textuur, maar ook lijn en volume, een thema dat ze ook eerder al gebruikte. Zoë Gray in de galerietekst: “In deze olieverfschilderijen neemt ze minder haar toevlucht tot wat (misschien onbarmhartig) omschreven kan worden als het visuele bedrog in sommige van haar eerdere, geairbrushte werken.”
En dus Carole Vanderlinden bij buur Plus-One. Haar reputatie stijgt als een trendy raket van Elon Musk, maar het werk, dat ik eerder zag in diverse galeries, maar ook in Kathmandu en in De Warande in Turnhout, blijft ijzersterk. Ze blijft subtiel spelen tussen figuratief en abstract, klein en groot, explosie en nuance, in soms zachte, soms exploderende kleurtinten. Mooi zijn bijvoorbeeld een doek van een boom voor een huis en een enigmatisch vrouwenportret. In dezelfde galerie exposeert ook Carlos Caballero.
