Er zijn niet zoveel kunstkoppels in onze contreien. Vroeger had je Guy Rombouts en Monika Droste, nu Robbert&Frank Frank&Robbert en recent Flexboj & L.A. Maar er is ook nog Gijs Van Vaerenbergh, bestaande uit de kunstenaars-architecten Pieterjan Gijs en Arnout Van Vaerenbergh (allebei 1983).
Zowel Gijs als Van Vaerenbergh wonen en werken in Leuven en maken nu al zo’n tiental jaren iconisch werk, dat niet alleen België, maar zowat de hele wereld verovert. Ze werden bekend met hun doorkijkkerkje in het Limburgse Borgloon, Reading between the Lines uit 2011, dat nu een van de meest gefotografeerde kunstsites in het land is. Ook met hun Labyrinth in het Genkse C-Mine (2015) en met het golvende pannendak Tabernacle in de voorbije uitgave van Watou (2021) scoorden ze.
Het duo stelt nu voor de tweede keer tentoon in de Antwerpse galerie Valerie Traan, onder de titel Wandering. Het toont originele werken, modellen, bas-reliëfs en foto’s van de projecten waar ze de jongste jaren mee bezig zijn. En die draaien vaak om het al genoemde begrip ‘wandering’, wat staat voor: een beetje doelloos wandelen, rondzweven, je even verliezen, op zoek naar serendipiteit en een gestolen moment.
Zodra je de galerie binnenkomt word je meteen geconfronteerd met een doolhof, opgebouwd uit kronkelende doeken in vilt, waar je graag wil doorwandelen, op zoek naar de (gemakkelijke) uitgang. Maar het vilt ademt rust, je wil er niet te snel uit. Elders is een redelijk grote ruimte helemaal leeg, maar je kan er niet in, want ze is afgesloten met kippengaas: hier kan je de rustgevende leegte zelfs niet binnendringen.
En dan zijn er de andere werken, die enkele grote projecten van Gijs Van Vaerenbergh aankaarten via maquettes: zoals het voorstel voor een nieuw doorzichtig Labyrinth dat moet gerealiseerd worden in het Arenbergpark in Leuven, ter gelegenheid van de zeshonderdste verjaardag van de KU Leuven. Er is het voorstel voor een uitkijktoren, opgebouwd met containervormen, voor het havengebied Moerdijk in Nederland en uit te voeren in aluminium. En er is het voorstel om een oude Griekse Dionysus-tempel in Zuid-Italië herop te bouwen met de bestaande puinresten en ruïnes, maar dan enkel met het dak en een stuk bovenmuur, die worden gestut door een gigantische stellage. Inverse Ruine heet dit werk.
Ook zijn er nog enkele mooie bas-reliëfs, zoals Forest, geïnspireerd op het monumentale werk Colonnade in de voorbije Triënnale Brugge en Rain, een werkelijk prachtig werkje waarin de regen neerstroomt in de vorm van ragfijne koperdraad.
Door goed door te denken over wat beeldende kunst en architectuur elkaar kunnen vertellen (en tegenspreken) is Wandering een even heldere als poëtische expo.