William Ludwig Lutgens (1991) is in het beeldende kunstwereldje wat ze noemen een komeet. Hij stelt momenteel een opmerkelijke serie van kleinere en grotere tekeningen en schilderijen tentoon in de Plus-One Gallery aan de Vlaamse Kaai in Antwerpen.
In 2017 won Lutgens, toen nog maar 26, al de Eeckman Art Prize voor tekenkunst, in het kader van de kunstbeurs Art on Paper in het Brusselse Bozar. En in 2020 werd hij eerste laureaat van de Gaverprijs voor Schilderkunst in Waregem. Lees mee het juryrapport: ‘In een vlotte penseelvoering, met een subtiel kleurgebruik en in een al even vlotte tekenstijl tovert Lutgens met olieverf en vetkrijt een bijwijlen hilarische mix van beeldelementen op papier en vervolgens op doek, die speels en fris, satirisch en kritisch tot aantrekkelijke, leesbare maar uiteindelijk raadselachtige en intrigerende (beeld)verhalen worden.’ Voor alle helderheid: ik zat in beide jury’s.
Het werk van Lutgens is ongemeen gelaagd en heeft vele vaders en moeders. Zoals zijn reizen naar Congo (in het zog van Artsen zonder Grenzen) en Zuid-Korea bijvoorbeeld, zijn grondige kennis van de kunstgeschiedenis (in al zijn werken zitten tientallen kleine en grote verwijzingen), zijn eigen ervaringen (hij werd ooit in zijn eigen straat overvallen, wat het werk Tick Tack, the street value of Red Herring opleverde) en vooral zijn eigen flamboyante, sterk herkenbare stijl waarin hij in de meest uiteenlopende pastelkleuren een wonderlijke wereld oproept van anekdotes, taferelen en hilarische scènes. De personages hebben meestal het uitzicht van putti, de mollige kinderfiguurtjes die in de antieke kunst en later door onder meer Donatello en Rubens opgevoerd werden, meestal met een licht erotische betekenis.
Bij Lutgens werkt het vooral ironiserend, en wie meer wil weten over zijn drijfveren leest het essay Portrait of the Artist as a Young Fool van Michaël Van Remoortere in de ronduit geweldige publicatie A Comedy of Humours die bij de tentoonstelling hoort. De titel is een Lutgensiaanse variatie op het bekende La Condition Humaine van André Malraux, waarin de kunstenaar zijn verhalen lardeert met niet alleen ironie, maar ook met enig cynisme en sociaal-maatschappelijke spot, in een stijl waar Brueghel, Ensor en Goya glorieus in doorschemeren. Lutgens bouwt een eigen wereld op, waarin elk aspect van belang is. Zoals Van Remoortere het schrijft: "The references are sprinkled through the series with the same generous levity and joie de vivre Lutgens conveys through his vivid approach to color and swift application of paint."