Het kriebelt om in Bruthausgallery in Waregem direct af te benen op That Clinking Clanking Clunking van William Ludwig Lutgens. Hij exposeert er omdat hij de Gaverprijs 2020 van de Stad Waregem won, een prijs voor schilderkunst. En hup, hij komt voor de dag met sculpturen in een allegorie van de kapitalistische stoelendans. Het bijhorend boekje geeft goudkleur af op de vingers. Voorts een expo van nieuwkomer Steven Antonio Manes en een onderdeel van Partir dans la nuit: zes monumentale wandtapijten van Les Monseigneurs aka Thomas Renwart, gemaakt voor de installatie in Claessens Artists' Canvas. Zopas verscheen zijn eerste monografie, ook een must-have.
Wandtapijtkunst anno 2021
Elke lente mag Bruthausgallery een oude fabricageruimte gebruiken in de wereldbefaamde manufactuur Claessens Canvas, wat verderop aan de overkant. Les Monseigneurs zat al bij de galerie toen het Gentse duo vorig jaar splitte. Amper afgestudeerd, begon een ongelooflijk snelle opmars. Wat een verfrissende bries in de wandtapijtkunst. Het is niet anders sinds Thomas Renwart (°1995) alleen aan het roer staat van Les Monseigneurs - A Horticultural Society.
Partir dans la nuit is speciaal voor de verlaten industriële hal gerealiseerd. De cyclus van wandtapijten, als je ze zo nog kan noemen, is in Kortrijk geweven met de grondstof van de schilderdoekfirma: linnen van Belgisch vlas. De weeftechniek is damast, maar niet ton-sur-ton. Het parcours van loshangende weefsels begint met een grijs-wit tafereel van een serre en een silo, waar een vlinderpop tegen hangt. Het eindigt in een verstild en toch intens rood met een grote vlinder bij twee narcissen, de geboorte. Ja, het gaat over ons en deze tijd.
Voor- of achterkant, positief of negatief, je weet niet goed wat je ziet. En het hangt af van de lichtinval. Een diptiek met een enorm nachtvlindermotief in een fel lichtblauw lijkt abstract monochroom, en dat is in feite de voorkant. "Een droomwereld. Maar in het Frans verschillen songe en mensonge amper drie letters", merkt Thomas Renwart op. Wat zijn kunstpraktijk bijzonder maakt, is dat er niet simpelweg een ontwerp wordt uitgevoerd. Materialen en weeftechnieken spelen hard mee in het genereren van betekenissen. Hoe zijn beeldtaal zich ontwikkelt, is te ontdekken in het boek Comme si de rien n'était: catalogue & cahier intime, verschenen bij MER.B&L.
Stoelendans
William Ludwig Lutgens (°1991) is vooral bekend van tekeningen en schilderijen, zoals onlangs in de solo in zijn galerie PLUS-ONE in Antwerpen. Ineens blijkt zijn kunst verrassend multidisciplinair. That Clinking Clanking Clunking reflecteert via de stoelendans over concurrentie in het kapitalistische systeem, een afvalspel waarbij alles in handen komt van een happy few. Zeven barkrukachtige sculpturen met koppen in keramiek en allerhande materialen zijn een kring van grappige en grimmige personages. De muziek wordt aangeleverd door een sculptuur met een monsterachtige kop. De zelfgemaakte compositie stopt geregeld, zoals in een echte stoelendans, en het ritme blijft rondmalen in je hoofd.
The devil is in the details, daar geeft Lutgens een verrukkelijke invulling aan. Er is ook een nieuw schilderij en veel nieuw werk op papier. Bizarre rituelen buitelen door de expositie, soms aangestoken door zijn eerdere Congoreis. Tegelijk geestig en snedig. Al blijft het mysterieus, er wordt duidelijk een en ander op de korrel genomen in onze beschaving. De kunstenaar stak bovendien een stoelendansboekje in elkaar, een editie van zijn HGB (Het Geïllustreerd Blad). Met een geweldige tekst van Anna Laganovska, onderbroken door wedstrijdcommentaar bij een stoelendans met zeven finalisten onder wie koning Midas en, ha, de 'jonge Belgische kampioen' William Ludwig Lutgens.
Aarde en staal
In de kleinere FrontSpace maakt Steven Antonio Manes (°1993), een Belg van Italiaanse afkomst, zijn entrée in Bruthausgallery. Terra e Acciaio, aarde en staal, daar draait het om. Hij lijkt bezig met een kruisbestuiving tussen arte povera en abstract expressionisme. In Italië tekent hij rotsen en zo'n grillige structuren komen terug in grote werken op papier en sculpturen. Hij gaat aan de slag met stalen motorkappen van auto's, die van de band rolden in de eind 2014 gesloten fabriek Ford Genk. Een ferme kluit gips met wat worteltakken kwam dan weer tot stand door met de handen een gat uit te graven en daar gips in te gieten. Een persoonlijke manier van beeldhouwen, maar het komt eigenlijk niet over als een heel persoonlijke beeldtaal. Nog niet.