Hi kiddo / watching parents making love / Giotto
Na een mislukte Skype-communicatie met Mike Kelley – ‘No, I’m not in town’, hoorn op de haak – contacteerde ik John Baldessari met een uitgebreide e-mail op aanraden van Jan Debbaut. Ik was toen 25.
John stuurde me een fax, diagonaal genoteerd: 'Dear Koen, call me when you’re in town, all best, John.'
Dit is het begin van een prachtige vriendschap tot 2020.
Mijn vader bracht me naar Zaventem, ik ging het maken in de Verenigde Staten!
In L.A. ging ik naar een pay phone om John te telefoneren in zijn toenmalig atelier in Bay Street, Venice. Het voormalige atelier van William Wegman, vertelde John me later.
Geen antwoord.
De volgende dag probeerde ik nogmaals. Weer geen antwoord. De paniek sloeg net niet toe. Ondertussen ging ik op jacht met mijn camera door de straten.
De drempelvrees nam enorm toe en na vier dagen hoorde ik de warme, bezorgde stem van John: ‘Koen, you never left me a number, I couldn’t get back to you!’
John zat achter zijn bureau in Bay Street aan de lijn met Italië, ik zat gespannen te wachten. Ongemakkelijk vertelde ik hem dat ik veel te weinig van zijn werk kende en introduceerde mezelf. Tegen de wand hingen enkele zwart-witfoto’s van palmbomen waaraan hij bezig was. Wat me verbaasde is dat zijn tafel vol lag met boeken van Matisse, Van Gogh, Guston – voornamelijk schilders. John weidde lang uit over de highlights die Van Gogh schilderde op bruine vogelnestjes.
Het was een warm onthaal, ik bedankte Mr Baldessari daarvoor en nam afscheid.
'Koen! Call me tomorrow.'
De volgende dag nam John me mee downtown, Wilshire Blvd en Bergamot Station in Culver City. Een privérondleiding langs de galerijen van L.A. What a treat!
'Call me tomorrow!'
De volgende dag lunch en John nodigde me weer uit, om musea te bezoeken deze keer, vervolgens naar een opening, party, etc.
Ik was verbouwereerd omdat ik nooit had gerekend op een ontvangst zo warm en genereus. Voor mij onbekend. En ik vroeg ‘John, why are you doing this?’ Op zijn beurt schrok hij omdat het voor John zo evident was. ‘Artists must help each other!’
We hebben contact gehouden, elkaar regelmatig ontmoet in Europa en de VS, zoals op een diner op het dak van Centre Pompidou, samen met Robert Barry en Marian Goodman, waar John zei: ‘Bob, finally, here we are, on top of the world’. Robert antwoordde kurkdroog: ‘at least on the rooftop of a local museum in France’ – wat kon tellen als illustratie van het verschil tussen een conceptuele kunstenaar en een ander conceptuele kunstenaar.
Op een diner in Gent, na de opening bij Joost Declercq, zei John ‘hi kiddo‘ en stak zijn vinger in mijn oor voor een foto. Dit had iets te doen met kunst. Of die andere keer dat ik John vroeg of hij ook naar de beurs zou komen: ‘visiting an art fair is like watching your parents when they’re making love...’
Wij spraken altijd over kunst, de kunstwereld en de verschrikkelijke ontwikkeling van de kunstmarkt en de gevolgen ervan. Maar John had het nooit over mijn werk en ik durfde het zelf ook niet aan te snijden. Na enkele ontmoetingen gaf ik John de originele foto van mijn vroeg werk ‘Yellow and Red Border’.
Toen ik hem later opzocht in zijn huis zag ik 5 artiesten, de hond ‘Giotto’ en 4 werkjes op een rij: Cindy Sherman, Koen van den Broek, Sol LeWitt en ik denk een Bruce Nauman, als laatste. Blij als een kind.
Op een ander moment zei John: ‘Koen, I received a letter from God!’ Naar aanleiding van zijn tentoonstelling in Tate Modern had Richard Serra een brief gestuurd om John te feliciteren.
Een ander moment nam John me mee naar een opening van jonge kunstenaars. Een echte of fake transgender, opgepimpte student stond met de benen open en spoot een fles ketchup leeg onder de kreten ‘I’m bleeding, I’m bleeding!!!!’ Waarop John me toefluisterde: ‘the first student who does a performance without being naked or without blood gets an A.’
In 2008 hebben we samengewerkt: ‘this an example of that’, in samenwerking met Luk Lambrecht en Koen Leemans. Zoals dit schrijven over John, een moeilijke opdracht, leek de samenwerking immens. De grootste conceptuele kunstenaar van de West Coast die zijn schilderijen cremeerde en daarna zo straf schreef ‘I will not make any more boring art‘. Deed me trouwens altijd al denken aan Bart Simpson, de serie waarin John onlangs zelf verscheen.
Ik zocht het ook veel te ver, totdat John zei: ‘Let’s keep it simple: I do the photography, you do the painting!’
Dit toonden we vervolgens in het Bonnefantenmuseum en bij Galerie Greta Meert.
Zoals Matisse de onmogelijkheid van abstractie verkondigde, verkondigde John de impossibility of teaching. Denk aan learning the alphabet to the plants.
Het is nu aan ons.
Koen van den Broek
